Kimi zaman yanliz kalırsın kimseler olmaz yanında yalnız dogarsın yalnız ölürsün ama asla bu ikisinin arasında yalnız kalmazsın her zaman sığınacak bir limanın vardır... Ama bazen hiç kimse yoktur hayatında, büyürsün... Yarısı karanlıklar içinde kalan çocukluğuna ağlarsın. Her doğum gününde yeniden yenilenirsin. Geriye baktığında ya eksiktir hayatın ya da çok fazla dolmuştur... Büyümüş bedenine aldanmasın kimseler, ruhun hala çocuktur senin karanlıklar içinde kalan çocukluğunu yaşarsın büyüdükçe. Bazen korkarsın geceleri sevgilinin yanına sığınırsın, bazen kimseler olmaz yorganı başına çekersin ağlarsın hıçkırarak... Geride kalanların yasını büyüdükçe tutarsın, özledikçe çürürsün... Aile kavramın yoktur senin aslında... Çünkü ailen olmamıştır mutluluğu ararsın belki sana sevgili gibi davarananlarda... Büyüdükçe hayatı anlarsın ve gitmek istersin bu şehirden....Yazdıkların yalan olur, söylediklerin asla duyulmaz yok olursun...Yol kenarındakı cafe,bir merdiven başı,beklenmedik bir mesaj,sana söylemeden hayatından çıkıp gidenler, aslında hepsi yalandır ya da senin en büyük günahlarındır bunlar ...Büyüdükçe anladın yalnızlığın kavramını,hala büyüyorsun hala anlıyorsun... Ama sadece hayatımın 17 yılını geride bırakıyorum bunları yazarken.Ben bunları kendime yazdım... Kendime hayatımı anlatırken, büyüdüm artık ama hala cocuk kaldım... Büyüdüm,serpildim,yaşıyorum ve şimdi buradayım... Daha ne kadar kalırım?
Konu: Daha Ne Kadar Kalırım..? 
